Passing en de Illusie van de American Dream

Passing en de Illusie van de American Dream

Grâce Ndjako onderzoekt in haar laatste essay voor de Nederlandse Boekengids het concept 'passing' aan de hand van popcultuur en literaire klassiekers zoals Nella Larsen's Passing, Brit Bennett's De vervlogen helft, werken van F. Scott Fitzgerald's De grote Gatsby, Mad Men (2017 – 2015), Ginny & Georgia (2021 – heden) en Mariah Carey's autobiografie. Daarnaast maakt ze ook verwijzingen naar andere literaire werken, zoals Edith Wharton's The Age of Innocence en Marcel Proust's À la recherche du temps perdu.

Zwarte mensen, witte prijzen

 Zwarte mensen, witte prijzen

Mogen Zwarte sitcoms middelmatig zijn? Of mogen ze alleen blijven bestaan als ze even populair zijn als de iconische tv-serie The Fresh Prince of Bel-Air uit de jaren 90? Waarom legt de maatschappij de lat zo hoog voor de werken van Zwarte mensen? Aan de hand van The Fresh Prince, diens 2021 reboot Bel-Air, en Black-ish, schrijft Sabrine Ingabire een lofzang voor Zwarte middelmatigheid (en the original Aunt Viv). Sabrine is journalist en schrijfster bij Uitgeverij Pluim/Dipsaus, en schrijft exclusief voor Dipsaus een tweewekelijkse column.

Nixolisa Ngani? — With what are you apologising?

Nixolisa Ngani? — With what are you apologising?

This is the full text of Panashe Chigumadzi’s ZAM Nelson Mandela Lecture 2023, which took place on Sunday, the 5th of February 2023 in Amsterdam. Mandela dedicated his life to the fight for freedom, self-determination and equality. His urgent ideals inspire FACE FORWARD - Stories for Change, a festival of talks, meet & greets, music, art, dance and films, as well as the fourth edition of the ZAM Nelson Mandela Lecture.

Lofzang Voor Middelmaat

Lofzang Voor Middelmaat

Mogen Zwarte sitcoms middelmatig zijn? Of mogen ze alleen blijven bestaan als ze even populair zijn als de iconische tv-serie The Fresh Prince of Bel-Air uit de jaren 90? Waarom legt de maatschappij de lat zo hoog voor de werken van Zwarte mensen? Aan de hand van The Fresh Prince, diens 2021 reboot Bel-Air, en Black-ish, schrijft Sabrine Ingabire een lofzang voor Zwarte middelmatigheid (en the original Aunt Viv). Sabrine is journalist en schrijfster bij Uitgeverij Pluim/Dipsaus, en schrijft exclusief voor Dipsaus een tweewekelijkse column.

Medialafheid

Medialafheid

In deze editie beschrijft Sabrine Ingabire hoe mainstream media ons leren laf te zijn door onze denkwijze, beeldvorming, dromen en ambities te bepalen en vorm te geven. Sabrine Ingabire, journalist en schrijver bij Uitgeverij Pluim/Dipsaus, schrijft exclusief voor Dipsaus een tweewekelijkse column.

Ik vertrouw (witte, mannelijke) recensenten niet meer

Ik vertrouw (witte, mannelijke) recensenten niet meer

Sabrine Ingabire, journalist en schrijver bij Uitgeverij Pluim/Dipsaus, schrijft vanaf vandaag exclusief voor Dipsaus een tweewekelijkse column. In de eerste editie zet Sabrine uiteen hoe ze door de jaren heen haar vertrouwen verloor in het perspectief en wereldbeeld van witte (mannelijke) recensenten van ‘gezaghebbende’ publicaties.

Alcoholgebruik in de studentencultuur: “Drink je niet? Doe niet zo weak!”

Overtollig alcoholgebruik is de norm in het Nederlandse studentenleven, echter kan niet iedereen zich vinden in deze studentencultuur. Helaas wordt er nog weinig rekening gehouden met studenten die niet meedoen met een drankje. Honorary Dipsauser en oud stagiaire Shara Gaffaf werpt hier een kritische blik op en maakt ook de vergelijking tussen Nederland en de VS.

door Shara Gaffaf

In 2018 begon ik met veel plezier en vol verwachtingen aan mijn studie politicologie aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). De films en de verhalen van mijn vader over het studentenleven hadden mij klaargestoomd om naar de universiteit te gaan en de tijd van mijn leven te hebben. Ik zou onder andere nieuwe vrienden maken, mijn man ontmoeten en verloofd zijn in deze periode aan de universiteit…what a joke!. De realiteit ontvouwde zich toch iets anders. Eenmaal op de UvA kon ik mijn plek niet vinden als student van kleur met een Koerdische achtergrond. Het was opvallend en verbazend om te realiseren dat ik een van de weinige Nederlanders van kleur was. Ik kwam dan ook in een identiteitscrisis terecht. Ben ik moslima? Ben ik Nederlands? Hoe ben ik Koerdisch? Zoals het hoort had ik mij aangemeld voor de intreeweek van de UvA, met de gedachte, deze week wordt fantastisch. Nieuwe vrienden maken, leuke spelletjes spelen om de andere nieuwe studenten beter te leren kennen, maar deze week viel tegen voor mij.

Als kersverse student deed ik uiteraard mee met de introductieweek van de UvA. Maar ik kwam er gauw achter dat veel onderdelen en spelletjes van deze intreeweek gepaard gaan met alcoholgebruik. Het leek allemaal vooral te gaan over wie met wie zou gaan en veel drank. In de avond werden er kroegentochten georganiseerd waarbij verschillende studentenverenigingen eigen vaste kroegen bezochten. Ik vertrok dan weer naar huis, omdat ik de sfeer en de muziek niet voelde. Ik kreeg de indruk alsof het ging om wie het stoerst was door over zijn of haar eigen grenzen heen te gaan met onder andere drank en ik viel duidelijk buiten deze norm. Mensen leken minder geïnteresseerd in een gesprek en leken anders naar mij te kijken als zij er achter kwamen dat ik niet dronk. Dan vroegen mensen of het door mijn geloof komt, maar in mijn geval is dit zelfs niet het geval. Ik ben wel islamitisch, maar ik drink niet vanwege religieuze principes. Ik drink niet, omdat ik dit vanuit huis niet heb mee gekregen. 

Mensen leken minder geïnteresseerd in een gesprek en leken anders naar mij te kijken als zij er achter kwamen dat ik niet dronk. Dan vroegen mensen of het door mijn geloof komt, maar in mijn geval is dit zelfs niet het geval.

Het eerste wat mij opviel aan het studentenleven: stoerdoenerij en de drankcultuur. Iets wat ik sinds de middelbare school meemaakte maar nog heftiger ervaarde in het studentenleven in Amsterdam. Er wordt continue druk uitgeoefend op elkaar door mensen om te drinken en om met die en die te gaan. Als iemand niet wil drinken, vraagt men het nog vier keer en worden er opmerkingen gemaakt zoals “doe niet zo stom en saai!”. Godzijdank weet ik goed mijn grenzen aan te geven, maar dat het zo normaal is om druk te blijven uitoefenen als iemand niet wil drinken, is apart om te zien. En dan zijn er de mensen die tegen mij zeggen: “Shaar, zo knap dat je nooit drinkt. Ik heb daar zoveel respect voor.” wat erg leuk is om te horen. Maar als diezelfde mensen vervolgens anderen pushen om te blijven drinken met “doe niet zo zwak, doe niet zo stom en saai” voel ik mij voor de gek gehouden. 

Later in mijn studie heb ik een aantal keer geprobeerd om bij de borrels van mijn studievereniging in de kroeg te bonden, maar dit viel tegen. Dezelfde soort stoerdoenerige cultuur en eentonige muziek waren aanwezig. Er werd veel gedronken en de muziek bestond onder andere uit Nederlandse volksmuziek, nummers van de jaren ’70 en zo nu en dan Beyoncé. Er heerste geen inclusieve sfeer met een diverse muziekplaylist waar op gedanst kon worden zoals afrobeats en latin muziek. Ik kan het een hele avond naar mijn zin hebben in de kroeg of de club als er muziek wordt gedraaid waar ik op kan dansen en mensen open zijn andere perspectieven in gesprekken, maar dit is vaak niet het geval. Zuipen lijkt een van de belangrijkste kenmerken van het studentenleven te zijn en de muziek is meestal niet divers. 

Er werd veel gedronken en de muziek bestond onder andere uit Nederlandse volksmuziek, nummers van de jaren ’70 en zo nu en dan Beyoncé. Er heerste geen inclusieve sfeer met een diverse muziekplaylist waar op gedanst kon worden zoals afrobeats en latin muziek.

Voor de duidelijkheid, het is niet altijd de drank waaraan ik mij erger. Mensen kunnen drinken als zij dat willen maar het is vrij irritant wanneer mensen zich stoerder en beter voelen dan mensen die niet drinken en druk blijven uitoefenen op mensen die niet willen drinken. Ik heb enkele keren meegemaakt dat ik het oprecht naar mijn zin had in een kroeg en dat was omdat men net zo geïnteresseerd was in mij als de rest die wel dronk en ik werd niet beoordeeld op basis van of ik dronk of niet. Ik heb toen erg veel gelachen, omdat er leuke groepen mensen waren waar ik bij aan kon sluiten en waar ik de ruimte kreeg om mee te doen in het gesprek. In juni 2021 is de UvA gekomen met een nieuw beleid, waarin alcoholgebruik niet de sociale norm is aan de universiteit. Dit riep veel weerstand op bij een hoop mensen. Het is goed van de UvA om te streven naar een non-alcoholische norm. Het zou ook fijn zijn als studentenverenigingen en de UvA intreeweek meer rekening houden met de rol van alcohol in veel activteiten. Bijvoorbeeld, de mama’s & papa’s die de eerstejaars studenten begeleiden in de UvA intreeweek zouden ook hun groepjes kunnen laten meedoen aan leuke non-alcoholische activiteiten zoals bubbelvoetbal. Mama’s & papa’s zijn de oudere studenten van de UvA die de eerstejaars studenten begeleiden in de UvA intreeweek. 

Concluderend, de afgelopen vijf maanden heb ik tijdelijk gestudeerd aan Hofstra University in Long Island, New York. Het is hier niet heel anders dan in Nederland als het gaat om de studentencultuur en de hoofdrol die alcohol hierin speelt. Echter, hier op Hofstra waren er wel meer diverse studentenverenigingen waarin alcohol niet een (grote) rol speelde in hun activteiten zoals de studentenverengingen Nari en MENASA. Bijvoorbeeld, in deze twee studentenverenigingen was er meer focus op studenten met elkaar verbinden door hilarische spelletjes om hun ervaringen te delen over bepaalde onderwerpen. Er zullen mensen zijn die nu denken “wat een saaie serieuze meid”. Maar, naar mijn mening hoeft lol hebben als student niet gelijk te zijn aan de norm van alcohol + met zoveel mogelijk mensen gaan + dood in de hoorcollege zitten de volgende dag (dit wordt letterlijk bevestigd en geromantiseerd in elke Amerikaanse film over het campusleven). Lol is ook nuchter helemaal losgaan op jouw favoriete nummer of nuchter een potje bubbelvoetbal spelen tijdens de UvA intreeweek. Tot slot, oordeel en behandel mensen niet anders op basis van of ze wel of alcohol willen drinken door hun geloof, mentale gezondheid of welke reden dan ook en sta ook open voor non-alcoholische activiteiten.  


Shara Gaffaf studeert momenteel politicologie aan de Universiteit van Amsterdam. Ze is ook als stagaire werkzaam geweest bij zowel Pakhuis de Zwijger als Dipsaus Podcast. Shara is co-founder van het platform BEITNA. Haar roots zijn Koerdisch uit Noord-Irak. Ze houdt van presenteren, debatteren, praten en schrijven over bi-culturele identiteit, taboes voor en over een rechtvaardige samenleving.

Recensie: De hemel is altijd paars

Recensie: De hemel is altijd paars

Mojdeh Feili bespreekt de roman De hemel is altijd paars van Sholeh Rezazadeh: een literaire kunstwerk over natuur, de connectie tussen het heden en verleden en de liefde. Verweven met deze thema’s is de migrantenervaring in Nederland, waarbij eenzaamheid een centrale rol speelt. Rezazadeh heeft een boek geschreven dat je niet kunt en wilt neerleggen.

Verslag woensdag 10/11 Jubilea 10 jaar Zwarte Piet is Racisme & 5 jaar Dipsaus

Verslag woensdag 10/11 Jubilea 10 jaar Zwarte Piet is Racisme & 5 jaar Dipsaus

Een kort verslag van 10 jaar Zwarte Piet is Racisme. Op 10 november hielden Quinsy Gario en Dipsaus een interviewmarathon met 10 mensen die een sleutelrol hebben gespeeld in de strijd tegen racisme in Nederland. Te gast zijn onder meer Nancy Jouwe, Flavia Dzodan, Manju Reijmer, Naomie Pieter, Rui Jun Luong, Mitchell Esajas, Arzu Aslan, Miss Kitty Balker en Lulu Helder.

De Goede Immigrant Podcast i.s.m. VPRO

De Goede Immigrant Podcast i.s.m. VPRO

Een nieuwe podcast serie en een nieuwe samenwerking! Dipsaus Podcast X VPRO. Yes, de Goede Immigrant Limited Podcast Serie komt er aan op Vrijdag 22 oktober. Zes afleveringen. Zes gesprekken van binnenuit. Wanneer mag je jezelf Nederlander noemen? In intieme en openhartige interviews spreekt Nicole Terborg Nederlanders met een migratieachtergrond, zoals o.a. Quinsy Gario en Deborah Cameron. Luister de 6-delige podcast 'De goede immigrant' vanaf 22 oktober in je favoriete podcastapp.

Een ongehoord goed verhaal: proloog

25 jaar geleden besloot de Surinaams-Nederlandse journalist Iwan Brave Nederland te verruilen voor Suriname, uit onvrede over een minderhedendebat waarin vooral overminderheden gesproken werd, maar zelden met hen. In Brieven uit Suriname blikt hij terug op het Nederland van toen, en naar het Nederland van nu. Hoe staan we ervoor, vanuit De West bezien? Deel 1: proloog. (Dit artikel verscheen als eerst bij de Nederlandse Boekengids. We zullen alle delen ook hier publiceren)

Naar het oog van de storm: Een jaar na covid in Nederland

Naar het oog van de storm: Een jaar na covid in Nederland

Een jaar na de ‘intelligente lockdown’ dat in maart 2020 werd afgekondigd als gevolg van de COVID-19 pandemie is de situatie in Nederland weinig verbeterd. Met een stokkend vaccinatieprogramma en de opkomst van meer besmettelijke varianten is de situatie precairder dan ooit. In dit PRACHTIG vormgegeven visueel essay vertelt illustrator Ming Ong over de chaos en onzekerheid die het Nederlandse corona-beleid met zich mee heeft gebracht.

Exposen: een misdaad met onuitwisbare gevolgen

Exposen: een misdaad met onuitwisbare gevolgen

Sinds januari 2020 is de wet tegen wraakporno in werking getreden. Dit is een stap in de goede richting maar sluit meisjes en vrouwen van kleur die slachtoffer zijn indirect uit, omdat exposen voor hen veel verder gaat dan (alleen) naaktfoto's/filmpjes verspreiden. En is de wet eigenlijk toepasbaar in de praktijk? Criminoloog en filosoof Sarah Achahbar schreef in 2017 samen met Ibrahim Alaoui Chrifi over de dubbele seksmoraal: online ‘exposen’ van Marokkaans-Nederlandse vrouwen. Dit is een follow-up artikel.

Hoeders van het woord: over djeli’s, diaspora en de hele waarheid

Hoeders van het woord: over djeli’s, diaspora en de hele waarheid

Het waren de djeli’s of ‘hoeders van het woord’ die de geschiedenis en gebruiken van Afrika ‘schreven’ en haar meenamen naar de diaspora. Hun ambachtelijke zorgvuldigheid en taalbeheersing klinkt ook nu nog door, in bijvoorbeeld de jazz, spoken word en rap. Vamba Sherif leest Camara Laye’s roman De hoeders van het woord en ontwaart een derde lijn, die van onbevreesd waarheidsspreken. In samenwerking met de Nederlandse Boekengids & Alphabet Street, gilde voor Zwarte (Beeld)Taalkundigen & Wordsmiths.